.
به جای استفاده از روش های درمانی رایج بزرگسالان مانند گفت و گو و توضیح درباره ی چیزی كه سبب ناراحتی آن ها شده است، از بازی برای برقراری ارتباط به شیوه ی خود بهره می گیرند، بدون آنكه احساس كنند دارند بازجویی یا تهدید می شوند.
بازی درمانی روشی است برای رهاسازی استرس های مربوط به رشد و یادگیری مهارتهای تازه.
ازاین شیوه زمانی استفاده می شود كه كودكان و نوجوانان به صورت كلامی همكاری نمی كنند و به وسیله بازی احساسات خود را آشكار می سازد.
كودك با قرار گرفتن در موقعیتهای زندگی از طریق نمایش در اتاق بازی به مهارتهایی مثل حل مسأله و تصمیم گیری، مهارتهای اجتماعی در سطح بالاتر و اعتماد به نفس بالا تر دست می یابد.
از آنجایی كه دنیای كودكان با دنیای بزرگسالان متفاوت می باشد. بازی وسیله ای برای نزدیك شدن به دنیای كودكان و یافتن علت رفتارهای نامناسب آنهاست.
كودكان معمولاً نیازها و ناراحتی های خود را به وسیله بازی با عروسك ها، حیوانات و سایر وسایل اتاق بازی نشان می دهند.
روانشناس پس از علت یابی رفتارها یك برنامه درمانی برای كودك در نظر گرفته و علاوه بر آن راهكارهای عملی نیز به خانواده می دهد.
در صورت همكاری متقابل خانواده و استفاده از راهكارهای مناسب می توان بهبود رفتارهای كودك و پیشرفت او را مشاهده كرد.
بازی درمانی به دو شیوه اجرا می شود:
الف : انفرادی ب : گروهی
● تفاوت‌های رفتاری در بازی كودكان
یكی از راه‌هایی كه می‌تواند تفاوت‌های رفتاری بین زن و مرد را توجیه كند، مشاهده این تفاوت‌ها در سازمان اجتماعی بازی‌هاست كه الگوهای تعامل اجتماعی خاص را از طرف هر دو جنس می‌طلبد.
در مورد تفاوت بازی‌ها در بین كودكان دبستانی، تحقیقی توسط لاور در سال ۱۹۷۲ صورت گرفت.
او شش ویژگی در بازی كودكان را به شرح زیر مشاهده كرد.
۱) دخترها بیشتر از پسرها در محیط‌های سربسته و محیط خانه بازی می‌كنند.
۲) پسرها تمایل به بازی در گروه‌های بزرگ را دارند.
۳) گروه‌های بازی پسران را افرادی با سنین مختلف تشكیل می‌دهند. به عبارت دیگر دامنه سنی همبازی‌های پسران گسترده و وسیع است.
۴) دختران در بازی‌های پسرانه شركت می‌كنند ولی عكس قضیه كمتر اتفاق می‌افتد.
۵) در بازی پسرها رقابت وجود دارد.
۶) بازی پسرها از نظر زمانی طولانی‌تر از بازی‌های دختران است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند