پرورش خودپنداري مثبت، هدف مهمي در تمام مقاطع تحصيلي است. تقويت خودپنداري در آموزش پيش دبستاني، همچون مقاطع ديگر، مهم است، زيرا رابطه اي بسيار قوي، بين تقويت، ايجاد خودپنداره و پيشرفت تحصيلي کودک در مقاطع مختلف، وجود دارد. نکته قابل انتقاد در نظام آموزشي، اين است که بسياري از معلمان، نه تنها خودپنداره کودک را تقويت نمي کنند، بلکه آن را تخريب مي کنند . مربي بايد تربيت کننده باشد، نه اينکه دانش آموز را تحقير کند. تقويت خودپنداره کودک، بايد سرلوحه فعاليتهاي تربيتي والدين و مربي پيش دبستاني قرار بگيرد. نکته مهم، ايجاد فرصت هاي يادگيري است که دانش آموز در آنها، احساس موفقيت بکند و در خودپنداره وي موثر باشد.   يکي از اهداف اين دوره، شناخت کودک است که از راه مشاهده نيز، مي توان به اين هدف نائل گشت. افرادي مثل مونته سوري و دکرولي، عقيده داشتند که دانش آموز پيش دبستاني را بايد در حين فعاليت هاي آزاد مشاهده کرد.   يکي ديگر از اهداف پيش دبستاني، تعديل درون نگري کودک و توجه کودک پيش دبستاني، به اشياء، پديده ها و اموري است که در بيرون قرار دارند، در نتيجه، او جهان بيني بهتر و شناخت بيشتري از مسائل به دست مي آورد. هنگامي که ما توجه دانش آموز را به محيط بيروني معطوف مي کنيم، او بيشتر به روابط، رغبت ها، مفاهيم اساسي، پديده ها، خصوصيات اشياء و روابط اشياء و پديده ها دقت مي کند. اين امر لزوماً موجب جهان بيني عيني تري در ذهن کودک پيش دبستاني خواهد شد. خانه، مدرسه و پيش دبستاني، همه جا جزء زندگي فرد است و بين زندگي در خانه و پيش دبستاني، نبايد تفاوت باشد. ما بايد فضاي پيش دبستاني را طوري آماده سازيم که با انگيزه ها، علائق و تجارب کودک هماهنگ باشد.   آموزش و پرورش براي زندگي است، يعني تعليم و تربيت کودکان، براي اين است که بچه بتواند زندگي کند. به گفته ديويي: تعليم و تربيت، همان زندگي است. در تمام مراحل تربيت، اگر محتوا طوري ارائه شود که با زندگي کودک عجين نشده باشد، کودک علاقه اي به آنها نشان نمي دهد. اگر مسائل پيش دبستاني، با زندگي واقعي دانش آموز و کودک پيش دبستاني ارتباط نداشته باشد، منجربه بي ميلي و بي رغبتي کودک مي شود. هر چه ارتباط بيشتري بين موضوع درسي، فعاليت هاي پيش دبستاني و زندگي واقعي کودک ايجاد شود، موجب ميل و رغبت کودک به اين مسائل خواهد شد .